قرآن سی پاره به تصحیح احمد خیقانی در سال 292 هجری قطعا در ایران قدیم کتابت شده است (در این باره، اینجا را ببیند). هر جزء آن حاوی حدودا 50 تا 55 پوست برگه بوده است. با این حساب، کل این نسخه بایست حدودا 1500 تا 1600 برگ می‌داشته است. اما شگفتی بزرگ این است که تاکنون هیچ برگه‌ای از آن در موزه ها و کتابخانه های ایران یافت نشده است. حدود 220 برگ آن در قالب 4 جزء قرآن در کتابخانه چستربیتی ایرلند است؛ 54 برگش در کتابخانۀ ملی اسرائیل است؛ و قریب به 60 برگ متفرق از جزء های مختلفش نیز در موزه‌ها و مجموعه‌های شخصی در اروپا و آمریکاست.

من از چند سال پیش، بسیاری از مراکز نسخ خطی در ایران، از جمله کتابخانۀ آستان قدس رضوی را جستجو کرده‌ام، اما حتی یک برگ هم نیافته‌ام. با این حال هنوز ناامید نیستم. این پدیدۀ شگفت البته مشابهاتی نیز دارد. تاکنون من نتوانسته‌ام تکه‌ای از قرآن علی بن شاذان رازی (مورخ 361 ق)، قرآن محمد بن احمد بن یاسین اصفهانی (مورخ 383 ق)، و قرآن موسوم به قرآن قرمطی (متعلق به قرن چهارم هجری) را در کتابخانه‌ها و موزه‌های ایران بیابم.