قرآن سی پاره به تصحیح احمد خیقانی در سال ۲۹۲ هجری قطعا در ایران قدیم کتابت شده است (در این باره، اینجا را ببیند). هر جزء آن حاوی حدودا ۵۰ تا ۵۵ پوست برگه بوده است. با این حساب، کل این نسخه بایست حدودا ۱۵۰۰ تا ۱۶۰۰ برگ می‌داشته است. اما شگفتی بزرگ این است که تاکنون هیچ برگه‌ای از آن در موزه ها و کتابخانه های ایران یافت نشده است. حدود ۲۲۰ برگ آن در قالب ۴ جزء قرآن در کتابخانه چستربیتی ایرلند است؛ ۵۴ برگش در کتابخانۀ ملی اسرائیل است؛ و قریب به ۶۰ برگ متفرق از جزء های مختلفش نیز در موزه‌ها و مجموعه‌های شخصی در اروپا و آمریکاست.


من از چند سال پیش، بسیاری از مراکز نسخ خطی در ایران، از جمله کتابخانۀ آستان قدس رضوی را جستجو کرده‌ام، اما حتی یک برگ هم نیافته‌ام. با این حال هنوز ناامید نیستم. این پدیدۀ شگفت البته مشابهاتی نیز دارد. تاکنون من نتوانسته‌ام تکه‌ای از قرآن علی بن شاذان رازی (مورخ ۳۶۱ ق)، قرآن محمد بن احمد بن یاسین اصفهانی (مورخ ۳۸۳ ق)، و قرآن موسوم به قرآن قرمطی (متعلق به قرن چهارم هجری) را در کتابخانه‌ها و موزه‌های ایران بیابم.