﴿عَمَّ يَتَسَاءَلُونَ﴾۱، از چی چیز چندین می‌پُرسَند مشركان قریش؟
﴿عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ﴾۲، ترا از آن چیز بزرگ می‌پُرسَند؟
﴿الَّذِي هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ﴾۳، وُ ایشان در آن روز جداجد گویان‌اند.
﴿كَلَّا سَيَعْلَمُونَ﴾۴ براستى كی آگاه شِند.
﴿ثُمَّ كَلَّا سَيَعْلَمُونَ﴾۵ واز براستى كی آگاه شِند.
﴿أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَاداً﴾۶ ﴿وَالْجِبَالَ أَوْتَاداً﴾۷ ﴿وَخَلَقْنَاكُمْ أَزْوَاجاً﴾۸ ﴿وَجَعَلْنَا نَوْمَكُمْ سُبَاتاً﴾۹ ﴿وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ لِبَاساً﴾۱۰ ﴿وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعاشاً﴾۱۱ ﴿وَبَنَيْنَا فَوْقَكُمْ سَبْعاً شِدَاداً﴾۱۲ ﴿وَجَعَلْنَا سِرَاجاً وَهَّاجاً﴾۱۳؛ ما این زمین را آرام‌گاه نكردیم؟ وَ كوهها را میخها نكردیم؟ و شما را جُفتِ جُفْت نیافَریدیم مَرد و زن؟ و خواب شَما شما را آسودن، و از رَنجها بازگسِسْتن نكردیم؟ وُ شبِ تاریك بر شما نپوشیدیم؟ و رُوزِ روشن زیشِ شما را، وَ جهان‌دارى شما را هنگامی نَهساختیم؟ وَ زَوَرِ شما هفت آسمانِ سخت دَرْوَاخ نه‌وِرَاشتیم؟ و آفتاب شما را چراغ فروزانِ سُوزان نكردیم؟
﴿وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجاً﴾۱۴ ﴿لِنُخْرِجَ بِهِ حَبّاً وَنَبَاتاً۱۵ وَجَنَّاتٍ أَلْفَافاً﴾۱۶ و فرو فرستادیم از میغهای پُر آبِ رسیده، آبِ ریزانِ جَهانْ، تا از زمین بیرون آریم بآن دانَکوهای آرد را و رُسْتَها کی از زمین رُویَد، مردم را وُ ستور را و رزان و میوَه‌سْتانهای انبُوه.
﴿إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كَانَ مِيقَاتاً﴾۱۷، روز داوری هنگام اللّه آنست با خلق.
﴿يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأتُونَ أَفْوَاجاً﴾۱۸ ﴿وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَكَانَتْ أَبْوَاباً﴾۱۹ ﴿وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَاباً﴾۲۰ آن روز کی دردَمَنْد در صور، تا می‌آیید شما جوک جوک گروه گروه، و بازگشایند آسمانرا دَرْ دَرْ، وُ کوهها فرارفتن آرند، تا زمین ازُو رَاغ و تُهی گردد، چنانک کُوراب تاوَد.
﴿إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتْ مِرْصَاداً﴾۲۱ ﴿لِلطَّاغِينَ مَآباً﴾۲۲ ﴿لَابِثِينَ فِيهَا أَحْقَاباً﴾۲۳ ﴿لَا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرْداً وَلَا شَرَاباً﴾۲۴ ﴿إِلَّا حَمِيماً وَغَسَّاقاً﴾۲۵ ﴿جَزَاءً وِفَاقاً﴾۲۶ دوزخ هست راه‌گذر مر گردن کشانرا جای بازگشتن، درنگ‌کنندگان اندر آنجا زمانهای دراز. نه‌چشند در آن نه خواب وُ نَه آب. مگر آب گرم و کیاوۀ سرد. پادَاشی درخور كردار.
﴿إِنَّهُمْ كَانُوا لَا يَرْجُونَ حِسَاباً﴾۲۷، نَه‌می‌ترسیدند از شمار آن روز، ﴿وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا كِذَّاباً﴾۲۸ و دروغ شمردند سخنان ما دروغ شمردنی.
﴿وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ كِتَاباً﴾۲۹ وَ همه چیز دَر لَوح بشمردَه‌ایم و بنویشته‌ایم نویشتنی.
﴿فَذُوقُوا فَلَنْ نَزِيدَكُمْ إِلَّا عَذَاباً﴾۳۰؛ ایشانرا گویند: چشید! نه‌فزاییم شما را مگر عذاب و گرفتارى.
﴿إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفَازاً﴾۳۱ ﴿حَدَائِقَ وَأَعْنَاباً﴾۳۲ پرهیزکارانرا رَسْتَنْگاه است جای پیروزی، باغهای دیواربَسْت درختستانهای با در وُ دیوار و رَزانِ با انگورها. ﴿وَكَوَاعِبَ أَتْرَاباً﴾۳۳ و کنیزکان جوانی گرفته، و بایستنی گشْتَه، گویی همه در یک زادند از همواری بالا و آسا. ﴿وَكَأْساً دِهَاقاً﴾۳۴ دَمادَم و جامِ پیوسته و پُر. ﴿لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْواً﴾۳۵ نه‌شنوند در آن سرای نافرجام ﴿وَلَا كِذَّاباً﴾ و نه دروغ‌زن گرفتنِ کسْ کس را. ﴿جَزَاءً مِنْ رَبِّكَ عَطَاءً حِسَاباً﴾۳۶ پاداشی از خداوند تو و بَخْشیدَه‌ای بَسَندَه.
﴿رَبِّ السَّموَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا الرَّحْمنِ لَا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطَاباً﴾۳۷ خداوند آسمانها و زَمینها و آنج میانِ آن، نامِ او: رحمن، ازو بر هیچ هام سخنی نه پادشاه‌اند.
﴿يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِكَةُ صَفًّا لَا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَقَالَ صَوَاباً﴾۳۸ آن روز کی روح کی بپای ایستد وَ فریشتگان صفّی. هیچ سخن نگویند مگر كس كی دستورى دهد رحمن او را، و آنج گوید، راست گوید و بَچِم.
﴿ذلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ﴾۳۹ آن روزی است بودنی. ﴿فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآباً﴾ هر كِ خواهد، پَسِ این پیغام و پند، بخداوند خویش راه گیرد وَ بازگشتن گاه.
﴿إِنَّا أَنْذَرْنَاكُمْ عَذَاباً قَرِيباً﴾۴۰ مَا شما را آگاه كردیم و بیم نمودیم از عذابی نزدیك. ﴿يَوْمَ يَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ يَدَاهُ﴾ آن روز کی می‌نگرد مرد فَرا کِردِ خویش. ﴿وَيَقُولُ الْكَافِرُ يَا لَيْتَنِي كُنْتُ تُرَاباً﴾؛ و ناگورفیده گوید: کاشک کی من خاک بودید، کاشکِ من خاک گشتید، همچنان خاک بماندید.