kariminia.kateban.com, Articles by Morteza Karimi-Nia
  
آخرین نوشته ها
لینک های روزانه
    این متن تنها آفرینشی آزاد بر اساس آیات قرآن در «سورۀ نبأ» است و مانند هر برگردان دیگر، هیچ ادعای مطابقت تام با متن قرآنی را ندارد. در این بازآفرینی فارسی، هم به معنا و هم ــ بیش از آن ــ به وزن توجه داشته‌ام، چه گمان می‌کنم بخش زیادی از بار معنایی در سوره‌های مکی، بر دوش وزن واژه‌ها و جمله‌ها نهاده شده است. بیشتر واژه‌ها اکنون مأنوس‌اند، اما برای وزن جملات ناگزیر شدم چند واژۀ کهن چون کوراب و شپّور و گروهان هم در میان بیفزایم.
    سورۀ نبأ
    ترا از چه پرسند این مردمان؟ (1)
    همانی که سهمگین است و به راه (2)
    و ایشان در آنند ناسازگار (3)
    درنگ اندکی! زودش بدانند (4)
    درنگی نما که دانستنش دور نیست (5)
    ***

    زمین را مگر گاهواره نکردیم؟ (6)
    و زین کوهها مگر آرام‌گاه و قرار؟ (7)
    شما را مگر جفت جفت (8)
    و در خوابتان مایۀ راحتی (9)
    شبانگاه را پوششی بر شما (10)
    و این روزهای شما را برای معاش؟ (11)
    مگر هفت توده در آسمان بر شما برنه افشانده‌ایم؟ (12)
    و اندر میانش چراغی فروزان (13)
    و از میغ‌های پرآبش، سخت باران فرو ریختیم (14)
    که تا دانه و برگ و تاک و درختانتان را بُرون آوریم (15)
    درختان پرمیوه در باغ‌ها (16)
    ***

    چوگاه جدایی رسد، روزْ آن روز ماست (17)
    همان دم که شپّور را دردَمند و شمایان گروهان بیایید (18)
    همان دم که درهای این آسْمان را یکایک گشایند (19)
    وچون کوههایش ـــ توگویی سرابی و کوراب گشته ـــ برانند (20)
    و دوزخ همین‌جاست بر راه گذر در کمین (21)
    سرانجامِ گردنکشان (22)
    بمانند آنجا سالها بی‌شمار (23)
    نه بادی وزد، نه نوشیدنی در رسد (24)
    بلی چرک و خونابه‌ای هست، جوشان و سوزان (25)
    سزائی فراخور (26)
    برای همانان که اومید این وارسی را ندارند (27)
    و یک یک نشان‌های ما را دروغین نگارند (28)
    و ما کارهاشان یکایک نوشته، بگوییم: (29)
    هلا درچشید!
    که جز این شکنجه دگر هیچ افزودنی بر شما درنیاریم (30)
    ***

    و در سوی دیگر
    پارسایان، بِرَسته، رها (31)
    در آن باغ‌ها و زیر درختان تاک (32)
    و دوشیزگان هم‌‌سر و سال و همراز با یکدگر (33)
    و جامی پیاپی، دمادم (34)
    در آنجا نه بیهوده آید به گوش، نه ایشان دروغی نیوش (35)
    سزائی است از سوی خدای، بخششی در شمار (36)
    خداوند هفت آسمان و زمین و میانْ‌شان
    تو نامش به «رحمان» بخوان
    کِرا می‌رسد در حضورش زبان آورد؟ (37)
    چو جبریل آید و آن گروهان فرشته، همه دسته دسته
    کسی را نیارد سخن، جز همانی که «رحمان» بفرمایدش
    و او جز درست و سزا درنیارد (38)
    هلا! این‌چنین است روز سزا
    هر آنکس که خواهد، توانَد به سوی خدایش پناه آورد (39)
    شما را از آن روز نزدیک و سخت بیم آورده‌ایم
    در آن، هر کسی خود به آوردۀ خویش چشم دوخته
    وزان ناسپاسان بانگ در می‌رسد:
    که ای کاش من خاک می‌بودمی! (40)
    چهارشنبه ۱۶ آبان ۱۳۹۷ ساعت ۳:۲۷
    نظرات



    نمایش ایمیل به مخاطبین





    نمایش نظر در سایت