سورۀ نبأ
ترا از چه پرسند این مردمان؟ (1)
همانی که سهمگین است و به راه (2)
و ایشان در آنند ناسازگار (3)
درنگ اندکی! زودش بدانند (4)
درنگی نما که دانستنش دور نیست (5)
***

زمین را مگر گاهواره نکردیم؟ (6)
و زین کوهها مگر آرام‌گاه و قرار؟ (7)
شما را مگر جفت جفت (8)
و در خوابتان مایۀ راحتی (9)
شبانگاه را پوششی بر شما (10)
و این روزهای شما را برای معاش؟ (11)
مگر هفت توده در آسمان بر شما برنه افشانده‌ایم؟ (12)
و اندر میانش چراغی فروزان (13)
و از میغ‌های پرآبش، سخت باران فرو ریختیم (14)
که تا دانه و برگ و تاک و درختانتان را بُرون آوریم (15)
درختان پرمیوه در باغ‌ها (16)
***

چوگاه جدایی رسد، روزْ آن روز ماست (17)
همان دم که شپّور را دردَمند و شمایان گروهان بیایید (18)
همان دم که درهای این آسْمان را یکایک گشایند (19)
وچون کوههایش ـــ توگویی سرابی و کوراب گشته ـــ برانند (20)
و دوزخ همین‌جاست بر راه گذر در کمین (21)
سرانجامِ گردنکشان (22)
بمانند آنجا سالها بی‌شمار (23)
نه بادی وزد، نه نوشیدنی در رسد (24)
بلی چرک و خونابه‌ای هست، جوشان و سوزان (25)
سزائی فراخور (26)
برای همانان که اومید این وارسی را ندارند (27)
و یک یک نشان‌های ما را دروغین نگارند (28)
و ما کارهاشان یکایک نوشته، بگوییم: (29)
هلا درچشید!
که جز این شکنجه دگر هیچ افزودنی بر شما درنیاریم (30)
***

و در سوی دیگر
پارسایان، بِرَسته، رها (31)
در آن باغ‌ها و زیر درختان تاک (32)
و دوشیزگان هم‌‌سر و سال و همراز با یکدگر (33)
و جامی پیاپی، دمادم (34)
در آنجا نه بیهوده آید به گوش، نه ایشان دروغی نیوش (35)
سزائی است از سوی خدای، بخششی در شمار (36)
خداوند هفت آسمان و زمین و میانْ‌شان
تو نامش به «رحمان» بخوان
کِرا می‌رسد در حضورش زبان آورد؟ (37)
چو جبریل آید و آن گروهان فرشته، همه دسته دسته
کسی را نیارد سخن، جز همانی که «رحمان» بفرمایدش
و او جز درست و سزا درنیارد (38)
هلا! این‌چنین است روز سزا
هر آنکس که خواهد، توانَد به سوی خدایش پناه آورد (39)
شما را از آن روز نزدیک و سخت بیم آورده‌ایم
در آن، هر کسی خود به آوردۀ خویش چشم دوخته
وزان ناسپاسان بانگ در می‌رسد:
که ای کاش من خاک می‌بودمی! (40)