یحیی بن هبة الله الحسینی، کاتب و مُذهّب نسخۀ قرآن، از آغاز قصد تدوین این اثر و وقف آن بر آستان مقدس امام رضا علیه السلام را داشته است. لذا خود در ابتدا و پایان برخی از اجزای این قرآن، با قلم ثلث یا کوفی، به کتابت و وقف آن بر حرم مقدس رضوی اشاره کرده است. با این همه، پس از درگذشت وی، یکی از نزدیکان وی (احتمالاً فرزند دانشمند وی، و نقیب شیعیان بیهق، ابومنصور محمد بن یحیی بن هبة الله الحسینی) در سال 535 هجری متنی را در آغاز تک تک اجزای سی گانه این قرآن نوشته است. از میان بیست جزء باقی مانده از این قرآن، این وقف‌نامه اکنون تنها در آغاز دو جزء 7 و 14 (به شماره‌های 4345 و 4240 در کتابخانۀ آستان قدس رضوی) برجا مانده است. متن وقف نامه در آغاز جزوۀ ش 4345 چنین است:

وقف‌نامۀ قرآن یحیی بن هبة الله حسینی در آغاز جزء 7 (جزوۀ قرآنی 4345)

نیک می‌دانیم که یحیی در روز دوشنبه 12 ذى‏القعدة سال 532 هجری در بیهق درگذشته است. تعبیر «قدس الله روحه» در متن وقف نامه، نشان می‌دهد این متن در زمانی پس از درگذشت کاتب و واقف قرآن (یحیی بن هبة الله) نوشته شده است. لازم به ذکر است ابن‌فُندق بیهقی نیز در لباب الانساب، تعبیر «جمال الحرمین» را در شمار القاب یحیی بن هبة الله به‌کار برده است: